We boffen met de muziek de laatste tijd.
Vroeger – dat is in mijn geval zo’n tien jaar geleden- vond ik altijd dat de mensen die in de jaren tachtig waren opgegroeid, pechvogels waren. Niks uitgesprokenens, geen grote, belangrijke dingen – ja vooruit, de koude oorlog zo je wil- en niets leuks te beleven qua muziek. Vooral die muziek dat vond ik zielig voor de mensen. Er gebeurde toen niets! Beetje disco met grote oorbellen en zwart-witte bloezen, schoudervullingen en stomme haarlakkapsels.
Dan had ik het toch een stuk beter.
Dacht ik.
Nu ik ouder ben – wel tien jaar ouder – kijk ik er totaal anders tegenaan. De 90’s waarin ik ben opgegroeid waren het nou ook niet bepaald, merk ik nu.
En het erge is dat ik me er tegenwoordig zomaar door mee laat slepen. Die 80’s.
En het aller-allerergst is dat dat ook nog is door nummers als ‘Take my breathe away’ van Berlin (kijk Top Gun en u weet het weer) en ‘Time after Time’ van Cyndi Lauper.
De namen alleen al.
Verschrikkelijk toch.
En toch betrap ik mezelf er op het koken wat te rekken als zo’n nummer voorbij komt.
Zucht.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ook ik Neon Bible gaaf denk te vinden. En dan vooral de site.