‘Godverdomme dat had ik anders moeten doen.’ Met een zak appels en een loei van een boodschappentas staat de lovedoctor voor haar eigen voordeur. Ik doe open. Ze kan de tas niet meer optillen en sleept de boodschappen over de drempel naar de keuken. ‘Jezus wat is het hier warm.’
‘Lekker he? Ik dacht ik maak er hier lekker een sauna van. Hallo, wat een hoop boodschappen. Wat eten we?’
‘Ik dacht ik maak een lekkere pasta.’
‘Mmmm lekker.’
‘Hoe is het hier?’ In noodtempo pakt ze de boodschappentas uit. ‘Kijk, ik ga straks een appeltaart maken.’
‘Goed, ik heb even wat van je boeken doorgebladerd. Als ik dit soort dingen lees, wil ik altijd meteen weer een studie beginnen.’ Ik leg de boeken weer op de stapel.
‘Wacht maar tot je weer in een werkgroepje terechtkomt. Die mensen hebben hele andere ideeën over een studie dan jij.’
Ze snijdt de wortel, scheurt de basilicum en bakt de pijnboompitten. Haar jas ligt op het aanrechtblad. Ik hang in een stoel, aan de keukentafel. Als ik de stoel op twee poten wip, kan ik precies met mijn hoofd tegen het raam hangen.
‘Wil je een wijntje?’
‘Nee, doe maar niet.’
Ik ben moe, en ik vind het fijn dat ik er ben.
De lovedoctor kijkt op, en trekt de koelkast open. ‘Hier.’ Ze geeft me een knipoog en zet een glas Roosvicee voor mijn neus.
Met mijn hoofd tegen het raam kijk ik naar de kaarsen op de tafel.
Straks krijg ik appeltaart.
Zo voelt gelukkig zijn denk ik
Dat denk ik ook.
Of nee, dat is het.
Of, zoals Karen vandaag nog tegen Grace zei (van Will &Grace) toen Grace van top tot teen en tot in het diepst van haar ziel werd beledigd: “This is só good, it’s gót to be fattening”…