RIEKSTER

In een handomdraai is bij de Lovedoctor Kerstmis toegeslagen.
Sneeuw en veertig rozen voor haar,
en sneeuw en veertig rozen voor mij.
Er staat whisky in de vensterbank. De verwarming loeit op 100 graden.
Een pan dampt, het raam kraakt.
Buiten schuifelt een jas met een muts en een handschoen voorbij.

2010 Is het jaar dat de Lovedoctor en ik al in november het jaar begonnen te evalueren. ‘Jezus’ riepen we nog, ‘het is verdomme novémber’.
Aan haar kant van het scherm at zij zelfgemaakte maaltijdsoep, ik aan mijn kant at aardappelschijfjes en sla. Zij superfit, ik met een megakater. We hadden nog ruim anderhalve maand van dit jaar te gaan, maar wat de Lovedoctor betreft was het er wel tijd voor. Ja, het was zelfs hard nodig.
‘Was 2010 beter dan 2009?’ Vroeg ze me.
‘Ja’, antwoordde ik volmondig. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. ‘Zeker. En bij jou?’
‘Bij mij ook.’ Ze glimlachte een beetje. ‘Al had ik die stationcar voor mijn deur nou ook weer niet verwacht.’
Ik moest lachen. ‘Nee. Ik ook niet. Maar je bent nog steeds dezelfde hoor. Je zit alleen in een andere verpakking.’
Ze zuchtte.  ‘Ja. Dat is ook echt zo hoor.’ Ze keek even door het raam naar buiten. Daar stond-ie. Haar ogen glinsterden, maar ik zag ook een sprankeltje onwennigheid. ‘Maar anders moet je het zeggen.’
‘Doe ik.’
Stilte.
‘Nou, oké’, vervolgde ik, ‘misschien had ik niet verwacht dat je die stationcar zou ophalen op de dag dat we om cultuur gingen schreeuwen.’
Ze schrok op. ‘Nee maar dát was een agenda dingetje!’
Ik grinnikte een beetje. ‘Zeg nou maar gewoon dat je je leven betert.’
‘Ik beter mijn leven.’ Ze grinnikte nu ook. ‘En voor jou hebben we nog anderhalve maand te gaan om er nog wat van te maken.’ Triomfantelijk keek ze naar het scherm. In november.
‘Rotzak. We gaan volgend jaar later evalueren.’
‘Ja’, knikte ze. ‘Later.’

De Lovedoctor heeft soep gemaakt voor vanavond. Ze heeft de groenten gesneden en de bouillon gemaakt en de verse kruiden op de houten snijplank geknipt. De kruiden liggen klaar voor ‘op het laatst’ en terwijl ze wachten staat de pan op het vuur en zet de Lovedoctor een fles wijn op tafel. Tussen haar vingers bungelen twee glazen. Die schuift ze bij de wijn. Een zakje met toastjes dat met een randje tussen haar tanden bungelt laat ze boven de bank naar beneden vallen, op mijn schoot. De kaasjes en de tapenade staan er al,  op een grote schaal met bloemetjes erop. Roze met lichtgroene. Het mesje en het lepeltje voor de kaasjes en de tapenade liggen nog op het aanrecht. Samen met de flesopener. In stilte loopt ze terug om ze op te halen en de drie een plek te geven. Het bestek bij de etenswaren, de flesopener in de kurk. Als ze de kurk uit de hals heeft getrokken houdt ze de fles even omhoog. Ze kijkt me aan.
Ik knik.
Ze schenkt twee flinke bodems in de glazen. Dan gaat ze zitten op de stoel die ik ooit van haar kreeg.
Ze zegt niets en dat is voor de Lovedoctor ongewoon. Ze glimlacht. Ze glimlacht en ze houdt haar mond dicht en ik merk dat de Lovedoctor die doorgaans eerder weet dan ik hoe het er volgende week met me bij staat, me nu vraagtekens geeft. Ze proeft van de wijn en smeert een toastje.
Ze zit op de stoel die ze me ooit gaf en nu geeft ze me die ogen.
‘Hé,’ zegt ze. ‘Hier zitten we, dat is deel een en ooit gaan we naar deel twee.’
Ik weet het niet precies, maar ik ruik de kruiden en ik hoor iets moois
en ik zwijmel en mijmer maar een beetje willekeurig mee.

‘Tsja. Je dan ook maar als een randdebiel gaan gedragen lijkt me ook geen optie.’ De Lovedoctor schenkt de glazen nog maar eens vol.
‘Nee. Dat leek mij ook geen optie.’ Ik friemel aan een stukje zalm. Er ligt niet zoveel sushi meer op het bord. We hebben al twee borden leeggegeten en nu liggen de miskleunen ons nog aan te kijken.
‘Maar…. eh….’ Met haar stokjes wappert ze een beetje in de lucht.
‘Ja.’
‘Hm.’
‘Ja.’
Ze zucht en gaat achterover hangen. Ze slaat haar ene been over het andere. Ze slikt de laatste zeewier door, spoelt die weg met Chardonnay en zet dan de zonnebril op die op de stoel naast haar ligt. ‘En je bent ne-gen-en-twin-tig. Nee. Dan komt het er niet meer van voor jou. Dan moet je maar bij ons komen wonen.’
‘In je hoofd of in je huis?’
‘In de schuur in de tuin. En ik moet je soep komen brengen tot het einde der dagen.’
Ik glimlach. In mijn ogen glinstert het effect van witte wijn. ‘En een extra deken voor de koude wintermaanden, graag.’
De lovedoctor kijkt naar mij en doet met haar vingers alsof ze me neerschiet. ‘Poef. Paniekerd.’
Ik glimlach. Ik leun achterover.
De toekomst neuriet zacht.

‘Dus ik dacht, dan ga ik hem wel ensceneren.’
‘Wat?’
‘Die toevallige ontmoeting.’
Ze houdt zich stil terwijl ik haar uitlach en een zoen geef op de hoorn van de telefoon.

Dan belt ze, en dan zegt ze: ‘Ga je mee koffie drinken?’