‘Tsja. Je dan ook maar als een randdebiel gaan gedragen lijkt me ook geen optie.’ De Lovedoctor schenkt de glazen nog maar eens vol.
‘Nee. Dat leek mij ook geen optie.’ Ik friemel aan een stukje zalm. Er ligt niet zoveel sushi meer op het bord. We hebben al twee borden leeggegeten en nu liggen de miskleunen ons nog aan te kijken.
‘Maar…. eh….’ Met haar stokjes wappert ze een beetje in de lucht.
‘Ja.’
‘Hm.’
‘Ja.’
Ze zucht en gaat achterover hangen. Ze slaat haar ene been over het andere. Ze slikt de laatste zeewier door, spoelt die weg met Chardonnay en zet dan de zonnebril op die op de stoel naast haar ligt. ‘En je bent ne-gen-en-twin-tig. Nee. Dan komt het er niet meer van voor jou. Dan moet je maar bij ons komen wonen.’
‘In je hoofd of in je huis?’
‘In de schuur in de tuin. En ik moet je soep komen brengen tot het einde der dagen.’
Ik glimlach. In mijn ogen glinstert het effect van witte wijn. ‘En een extra deken voor de koude wintermaanden, graag.’
De lovedoctor kijkt naar mij en doet met haar vingers alsof ze me neerschiet. ‘Poef. Paniekerd.’
Ik glimlach. Ik leun achterover.
De toekomst neuriet zacht.
Zou er ook sushi in de hemel zijn? Ik hoop het! Prachtig weer.
De toekomst neuriet niet alleen zacht maar glinstert zich ook helemaal suf aan den einder. Vertrouwen, m’n beste. Vertrouwen.
@Impa: zoals je dat ziet wanneer je in het helmgras ligt..? (Klik)
Jaaaa. Dattem. :-)