We rijden hem twee keer, de highway die Nepal met India verbindt en waarover tegemoetkomend verkeer ons rakelings passeert. Links rots, rechts de rivier en straks in de verte de besneeuwde bergen hoog onder de zon. Straks, als ook de krappe kronkelende weg rustiger wordt en de jeep uit de maat over de gatenweg naar de plek bonkt waar de school moet komen.
‘Ik geloof erin dat alles zijn weg vindt,’ zegt de Tibetaan voorin. De Tibetaan die zich al jaren voor niets en een portie discriminatie een slag in de rondte werkt.
Ik glimlach. En ik schaam me. Alles vindt zijn weg.
Wij hebben alleen ons paspoort en blauwe ogen laten zien en toen waren er de volgende dag ineens slaapzakken en kussens en muren zodat die kids straks iets hebben om tussen te slapen.
Hij hoeft niets te zeggen. Voorin, met niets, maar waardig.
Wij hoeven het niet te vragen.
machtig prachtig! publicatie waardig
Publicatie waardig, wauw. (En zou leuk zijn!) Dankjewel! :-)