Als ze de voordeur open doet schieten we allebei in de lach. Wie heeft dit bedacht, een koffieafspraak op zondagochtend om elf uur? Ik strompel de drempel over, waarachter zij met haar armen gespreid staat om mij te verwelkomen met een knuffel en een zoen.
‘Hallooooo’ knuffelt ze.
‘Hallooooo’ roep ik terug. ‘Hoe kwamen wij in godsnaam uit op dit tijdstip?’
Ze lacht nog eens, roept iets in de trant van geen idee en loopt dan voor me uit naar de keuken waar de fluitketel al op het vuur staat.
Ik plof op de bank.
‘Lust je op dit tijdstip al chocola?’ roept ze vanachter twee dampende mokken.
‘Ik lust op elk tijdstip chocola’ roep ik over mijn schouder naar de keuken. Ik kijk een beetje om me heen en sta dan op om een kaart in haar boekenkast beter te bekijken. Oh, het is inderdaad wat ik dacht; een foto van een tas van tieten. Hihi. Een tietentas. Ik plof weer terug op de bank. Poeh. Hoofd. Gaar.
Hihi. Ik grinnik nog eens om die tas van tieten.
‘Zo. Hoe is het?’, ze zet een rode theepot met witte stipjes op tafel, gooit de chocola op de bank en komt naast me zitten. Ik wil bijna zeggen dat ik me voel zoals die tas op haar tietenkaart, maar dat durf ik op zondagochtend niet te zeggen.
Ze ziet er gelukkig uit, zoals ze straalt. Na de thee zet ze ook nog chocolademelk op het vuur en als ik naar huis ga geeft ze me nog haar halve kerstpakket mee.
Ben ontroerd, Riekster.. tot tranen in mijn ogen..mooi zeg, zoals je dat beschrijft!!
Ben natuurlijk wel heel benieuwd, hoe dat voelt, als een tietentas;)
Buiten sneeuwt het prachtige dikke vlokken en ik denk “keep on writing!”
superdikke vette knuffel/zoen Hanke