Heilige Anthonius mijn goede vrind, geef dat ik mijn sleutels vind. Dat was ‘m. Dat moest ik van mijn moeder vroeger roepen als ik iets kwijt was en echt o-ve-ral had gezocht. Ja ik moest me echt helemaal het leplazerus hebben gezocht, en als ik dan mijn sleutels, sokken, boek of tennisracket nóg niet had gevonden, nou dán moest ik van mijn moeder Heilige Anthonius Mijn Goede Vrind maar aanroepen. Ik moest dan rondlopen en dat zinnetje blijven herhalen en dan zou Heilige A. wel regelen dat ik het voorwerp weer zou vinden. Ik was op mijn twaalfde vaak iets kwijt, dus liep ik destijds regelmatig door het huis en de schuur en mijn slaapkamer.
Ik kan me alleen niet herinneren dat ik ooit wat terugvond -ook niet als ik harder riep of zelfs schreeuwde- en met het verstrijken van de tijd en bij gebrek aan resultaat was ik op een gegeven moment Heilige A. dan ook vergeten.
Totdat een vriendin E. iets kwijt was. Ik kan wel zeggen; jáááren later.
Vriendin E. was vaak dingen kwijt. En als ze even had gezocht en dan ook echt o-ve-ral had gezocht en écht nergens haar iPod-oplader kon vinden, dan riep ze uiteindelijk iemand van gene zijde erbij. Maar niet Heilige Anthonius. Vriendin E. riep Ome Harrie. Want Ome Harrie was ook dood.
Wel, lieve lezer. Ome Harrie zorgde dus wél dat je binnen vijf minuten je kwijtgeraakte sokken, sleutels, joggingbroek, bankrekeningafschrift of iPod-oplader in je handen had. De spullen kwamen nog nét niet door de kamer naar je toevliegen, maar ik wed dat hij op een onbewaakt ogenblik weleens het een en ander in E.’s woonkamer verplaatste. Ja, die dode Ome Harrie was pas echt cool. Stond ik met mijn goede fatsoen die Heilige -geen resultaat- Anthonius aan te roepen, ondertussen liet E.’s Ome Harrie achter mijn rug allerhande voorwerpen boompje verwisselen.
Maar de vriendschap met E. eindigde en daarmee vergat ik ook Ome Harrie. Want Ome Harrie was van E. Zo gaat dat.
Tot afgelopen vrijdag.
Mijn collega was iets kwijt en liep al de hele dag stampvoetend op de meest rare plekken naar kwijtgeraakte enveloppen met inhoud te zoeken. Die dingen waren belangrijk, en weg. Nu is ons kantoor niet piepklein maar ook weer niet zo groot dat je een hele dag nodig hebt om alle hoeken uit te kammen, dus toen de dag voorbij was en Collega nog steeds aan het zoeken was, leek het me gepast om mee te gaan denken. Nadat het meedenken niets had opgeleverd zat er niets anders op dan Heilige A.
Ik vertelde over Heilige Anthonius Mijn Goede Vrind, en onder het mom van ‘baat het niet dan schaadt het niet’, mompelde ik iets over enveloppen met inhoud.
Daarna vertelde ik ook over die vriendin die dan altijd Ome Harrie aanriep. En, vertelde ik tegen mijn collega, ‘bij die vriendin wérkte dat als een tiet!’. Misschien konden wij Ome Harrie wel even lenen. Ik riep Ome Harrie aan en zei iets over enveloppen en mijn collega, en ik ging boodschappen doen en het weekend inluiden.
Lieve lezer. Ik heb nog zoveel te wensen en te vragen. Ik zou wel willen weten of je Ome Harrie ook voor varianten op ‘kwijte dingen’ kunt aanroepen. Kwijte mensen. Of kwijte stukken leven. Of kwijte emoties. Kwijte humor of kwijt verstand, kwijt begrip of kwijte gezondheid of kwijte andere dingen. Of beter nog: ik ben niets kwijt maar ik zou wel graag iets willen hebben. Kan dat ook?
Want nog voordat ik de kans had om het pand te verlaten en de supermarkt te betreden, piepte mijn telefoon al. ‘Bedank Ome Harrie van me. Ik heb ze gevonden.’
Die Ome Harrie verstaat zijn vak! Waar je heilige vrind enkel mee ging zoeken, blijkt Harrie vooral te vinden! Of hij ook inzetbaar is voor kwijte mensen, wellicht! Maar gewoon omdat je graag iets wil hebben, hm, denk dat je daarvoor toch bij de Kerstman moet zijn. ;)
Nu roep je wel ook weer herinneringen bij mij op. Mijn katholieke vriendinnetje en haar moeder. Die in een chaos leefden. We zochten gedrieën naar de sleutel van de achterdeur, een half uur lang de hele woonkamer door, alles keerden we om. En toen riep die moeder dat dus ook. Van die vrind. Die in medaillonvorm boven de deur hing – kon ze hem aankijken. En nog geen drie seconden later stuitte mijn vriendinnetje op de sleutel. En dat ik toen toch heel even stond te knipperen, twijfelend of ik niet toch maar naar de kerk moest gaan iedere zondag.
Wauw.