Vandaag kreeg ik een kaart. Iemand had hem naar mijn brievenbus gebracht.
Of iets. Een duif, of een postmannetje. Het postmannetje bracht mij een kaart in een envelop, met een gewone postzegel erop. Op de voorkant van de kaart stond een Mens-erger-je-niet spel met een sliert neonlicht eromheen. Op de achterkant stonden met pen drie woorden geschreven: ‘Hij is weg.’
Hij is weg?
Hoewel mijn voor- en achternaam correct gespeld op de envelop waren geschreven en het adres klopte, had ik niet het idee dat deze boodschap voor mij was bestemd. Ik was de afgelopen tijd maar een ding kwijtgeraakt en dat was een ring die ik ooit kocht met een lief ex. Ik besteedde er nooit veel aandacht aan, die ring, hij zat gewoon nog steeds om mijn duim en het was geen dure. Maar toen ik hem vorige week verloor, bleek het ding me dierbaarder dan ik dacht. Maar dat zat ‘m misschien ook in de gewoonte.
In ieder geval, dierbaar en verloren of niet, het leek me niet logisch dat iemand daar een kaart over stuurde. Ik had de zoekgeraakte ring overigens ook niet bij echt veel mensen afgemeld.
Maar hier lag die kaart dus nu. Op tafel. Met mijn naam op de envelop en een boodschap die uit drie woorden bestond. Hij is weg. En ik geloof toch niet dat ik wat kwijt was.
Toen ik al een kwartier naar de post keek, vroeg ik me af of ik Wenz van dit onbeduidend groots gebeuren op de hoogte moest stellen. Maar dat zou de boel wel heel belangrijk maken, dus ik besloot van ‘nee’. Om toch wat voor de hand liggende dingen uit te sluiten, sloeg ik met een klap mijn laptop open. Hotmail, Gmail, Riekster-accounts bestonden nog, ik werkte nog op mijn Werk, mijn hoofd lachte nog op Facebook en deze weblog stond keurig op haar plek. Ik ben zelf in elk geval dus nog niet weg, het bewijs staat op internet. Dat mijn hart ook nog op z’n eigen plek zit zou ik ook nog wel durven zeggen.
Hm. Tsja.
In mijn huis ontbreekt niks. En ik geloof ook niet dat er iets aan mijn geweten knaagt.
Ik weet niet wat het is. Maar ik geloof niet dat ik het mis.
Hem.
Maar hij is weg, zo wordt gezegd.
Bizar! Hij is weg. Hij is weg. Hij is zes? Zes is weg? Heb je ooit tegen iemand gezegd dat een of ander standbeeld heel lelijk was en je hem graag weg zou zien? Heb je een vriend of vriendin die kaartjes rondstuurt wanneer de relatie beëindigd is? Oh, ik vind dit reuze interessant. Ik zou me een beetje raar voelen tot ik wist wat de betekenis erachter is. Laat je het weten als het mysterie nog opgelost wordt?
@Wenz: Mijn gedachten gaan van een ongewenste muis die een doodsklap heeft gehad tot een telefoonnummer dat al jaren uit het toestel was, maar niet uit het geheugen.
Hij is weg.
Ik weet niet wat.
Maar ik denk dat dat ongemerkt ook wel weer wegzakt. Tot die tijd ga ik nog wel even verder met mijn zoektocht in het echte, het denkende en het vergeten leven. Als de oplossing mij ter ore komt, besteed ik er een logje aan.
Trouwens, mooi tijdstip van reactie plaatsen, Wenz.. :-)