Het was in Berlijn
en ik werd er om mijn oren geslagen.
Happen verleden die met rechte rug in het heden staan,
been naast been, voet naast voet
en door elkaar.
De brokken en de stukken,
het gekletter en het geschreeuw,
dat wat weg is leeft.
Er lijkt op de muren geschreven
dat je elke meter vol mag tekenen of verplaatsen,
in pogingen om te weten wat iedereen al weet,
te zeggen wat er al jaren staat
en blijft.
Nog een keer.
Te zeggen wat iedereen al weet,
in Berlijn.
Het gebeurt
hier en daar en overal en door elkaar,
nog meer en nog een keer.
Zoveel
dat het zichzelf niet kan meten.
——
Vooruitemaar…
Wat is het toch mooi dat er iemand is die mijn gevoelens zo mooi opschrijft!
@Dennis; Dat is het mooiste compliment dat ik kan krijgen, en helemaal van iemand die zelf in Berlijn woont!! (en mij the Berlijn-place to be op vrijdagmiddag liet zien)