RIEKSTER

Om op het stukje wereld te komen dat we willen zien, moeten we eerst zesentachtig uur reizen. Zesentachtig uur, om vervolgens zonder te hebben geslapen in achtenvijftig graden met onszelf en een rugzak tussen de zwervers te staan. Zo voelde het gisterenavond, en dus moest ik even iemand bellen.
En het zou het beste zijn als ik dan de vrouw met de lach -die ook nog in India heeft gewoond- te pakken zou krijgen.

Terwijl ik me nog zit te bedenken wat ik zal zeggen, neemt de vrouw met de lach -die ook nog in India heeft gewoond- al op. ‘Riekster! Bizar, ik zit net aan je te denken.’
‘Oh!’
Ik vind het altijd gek om te horen als mensen zeggen dat ze net aan je zitten te denken. Dan denken er dus ook mensen aan me als ik ze niet bel. Ik vind het zelf erg logisch dat ik aan andere mensen denk, maar dat zij ook aan mij denken, dat gaat er al achtentwintig jaar maar moeilijk in. In mijn hoofd. Maargoed.

‘Hoe is het?’
‘Goed, maar ik ben een beetje zenuwachtig.’
‘Och schat toch!’
‘Vind ik het wel leuk daar?’
‘Jij vindt het zéker leuk daar!’
‘Echt?’
‘Ja, of niet natuurlijk.’

(*shit*)

‘Oh.’
‘Waar vlieg je op?’
‘Mumbai. En ik zie een beetje op tegen al die zwervers enzo.’
‘Nou daar hoef je niet tegenop te zien hoor, want die mogen al jaren de stad niet in dus daar heb je weinig last van. Behalve op vrijdag.’

We landen op vrijdag, maar dat zeg ik niet.
De vrouw met de lach – die ook nog in India heeft gewoond- keuvelt een beetje door over mij, en over zwervers, en over mij en de armoede, en dat het allemaal vast wel goedkomt. En net als ze begint over ‘maar als je dan de binnenlanden in gaat, dan…’ wordt de verbinding verbroken. Shit.
Ik bel haar nog vier keer, maar het wil niet meer lukken.

Ik lach mezelf uit.
Ik heb weer eens een ticket geboekt en ik vraag me af waarom ik dat toch elke keer weer doe. Is het omdat ik weg wil? Of is het omdat ik graag even ergens anders wil zijn? Gaat het om hier, of gaat het om daar? Of praat ik mezelf weer iets ingewikkelds aan?
Met die vraag ijsbeer ik nog zeven keer door de woonkamer, misluk ik nog even in het synchroniseren van mijn iPod en ga dan naar het café. De barvrouw zet een bel wodka-lime voor mijn neus en draait Madonna. Ik bedenk me dat je zwervers en armoede moeilijk kunt wegrelativeren.
Ik, de berg zenuwen in mijn maag, en de vragen in mijn hoofd.

This entry was posted on zaterdag, november 28th, 2009 at 19:28 and is filed under Algemeen. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.