Jongen van 12: “Waarom hebben ze die rails zo kapotgemaakt dan?”
Moeder: ” Zodat ze zeker weten dat het nooit weer gebeurt.”
Jongen: “Ja duh, dat gebeurt dus echt nog wel een keer, wat denk jij nou.”
En hij schopte een steentje op de kromme rail.
Ik denk niet dat hij het wist. En als dwarsliggende, beginnende puber eigenlijk maar wat zei. Maar hij sloeg in zijn naïviteit de spijker pijnlijk op zijn kop. Dat had de ervaring ons grote en verstandige volwassenen allang geleerd.
Ik liep met mijn oma weg van het monument en we waren het eens.
Duizenden, duizenden, duizenden mensen hadden hier voor ons gelopen.
Dood.
En niet alleen hier, maar ook daar…. en daar… en daar…
En we kwamen op een punt
dat we beseften dat je sommige dingen niet beseffen kunt.