RIEKSTER

Managers die te gestresst zijn, krijgen vaak het advies om op de top van een berg te gaan staan. En dan eens naar beneden te kijken.
Ze moeten naar de frisse lucht van Zwitserland en door de wereld werkelijk van bovenaf te zien, ervaren hoe relatief het leven eigenlijk is. En hoe klein de problemen werkelijk zijn. Het brengt rust om de boel een beetje te relativeren. Handig, voor jezelf.

Managers met iets meer introspectie, kiezen vaak voor iets anders om te voorkomen dat ze zichzelf verliezen in geblaat en verstrikt raken in het netwerk van goed- en kwaadaardige actoren. Ze richten zich op een project dat middenin het ‘echte’ mensenleven staat.
Op mensen, die ze willen laten mee profiteren van hun kennis, macht en geluk.
Op een plek waar duurzaamheid overleven betekent. En het bij transparantie gaat om de vraag of je de buurman wel of niet vertrouwen kunt.

Onlangs sprak ik zo’n doe-het-zelf-manager. Het was een vrouw die gaat voor alles wat het leven haar te bieden heeft. En niet alleen voor zichzelf. Haar droom was om behalve zelf wat op te bouwen, ook andere vrouwen een kans te geven om meer te halen uit wat het leven kan bieden. Kán, bieden. Want niet iedereen kan twijfelen over een goedkopere of een duurdere vakantievlucht.
Met microkrediet voor moeders geeft zij via kleine leningen andere vrouwen in Sri Lanka en Bangladesh een kans om een eigen bedrijf te starten, of een handeltje uit te breiden. Ze geeft een hengel in plaats van de vis en laat zo met de visie van Muhammad Yunus door het verstrekken van microkrediet het leven, de visie en de trots van vele vrouwen in Azië groeien.

HELP THEM GROW en plant een zonnebloem om aan deze visie bekendheid te geven. Zaadjes zijn verkrijgbaar via Riekster, zakjes via Riekster/KOFFER en Microkrediet voor Moeders. Voor info klik hier.

Ik weet nog dat ik zei dat ik wou dat ik morgen nog wist wat ik op dat moment had gezegd.
Dat was een hele zin voor dat tijdstip in de nacht.
En dat ik dacht dat iets wat er niet is, je niet bij voorbaat al kapot denken moet.
Omdat soms de dingen zijn zoals ze zijn.
Ook dat was met mijn dronken hoofd heel wat.
Het geldt overigens ook voor achteraf.

Al twee dagen probeer ik iets zinnigs te schrijven.
Dingen die ik over anderen altijd wel wist.
Nu tast ik in het duister.
Want terwijl ons verstand en gevoel elkaar kruisten, vroeg ze me dit:

‘Zouden wij vrienden kunnen worden, denk je?’

Ik zei dat ik dacht van niet.
En zonder dat er wat gebeurde, kreeg ik dat waar ik bang voor was.
Het besef dat ze bestaan.
Die mensen.
Waar je op hoopt,
en waar je voor vreest.
Die de rest van de wereld in een ander perspectief weten te plaatsen.

We praatten over boeken en ik hoop dat ze er nu een van Paulo Coelho leest.

De stilte van morgen na de storm die vandaag nog komen gaat heeft te maken met The L Word seizoen 4.
In real live, of anders op tv.
Vandaar.
Ik meld me maandag weer.

‘Proost.’
We waren onderweg naar de begrafenis, maar hadden tijd genoeg. En onze vriend hield wel van een drankje, dus we mochten. Bubbels hier, ijsklontje daar. Het goede muziekje in de cd-wisselaar. Lekker heen en weer zappen en tien keer hetzelfde nummer. Dat zo bij hem past.
-e. Paste.
-a. Pasta. Dat vond ie altijd lekker. ‘Weet je ‘t nog? Met zalm en Parmezaanse kaas. Haha…’

Samen met de chippies die hij altijd at, stond ik daar. In de berm met een glas drank in mijn hand.
En kreeg iets zo ontzettend naars.
Een vleugje vakantiegevoel en vrolijkheid.
En werd liefde en vertrouwen dat het goed zat, eventjes het intense verdriet de baas.

Het echte leven:
Dat ik het maar moest laten weten als ik een keertje thee wilde drinken. Dat ‘we’ ‘volgens mij’ toch nog een keertje een terrasje zouden doen?
Dat 2 meter bij mij vandaan in mijn zicht gaan staan ertoe moet leiden dat ik dan wel even ‘hallo’ kom zeggen.
Dat we nog wat af zouden spreken, en waarom ik niet gebeld had.

De alternatieven:
Hee, heb je zin om een keertje thee te drinken?
Hee heb je zin om ons terrasje een keertje te gaan doen?
Hoi, ik loop langs en ik tik je aan en zeg hallo.
Ik denk ik bel even om wat af te spreken!

Echt niet moeilijk hoor.

De Duitser: ‘Riekie ich ben noe nok mier ge-ientergriert.’

Ik: ‘Oh? Hoezo dan?’

De Duitser: ‘Lieeeeefde is als een zieeeeegaret…’
De Duitser zwaait met zijn armen heen en weer.

Ik: ?

De Duitser:’Benny Nijman!’

Ik:’Hm in dat geval zit ik er qua integratie ook maar belabberd bij. Vanmiddag zusammen naar het Valkhof gaan?’

De Duitser: Ja gut. Schlager. Komt Jan Smit ook?

ik: ‘Gunst. Ken je Dries Roelvink soms ook al?’

De Duitser: ‘Wier?’

ik: ‘Gelukkig maar.’