RIEKSTER

‘Had je nou al gepind?’
‘Ja.’
‘Hoeveel?’
‘Heel veel dollars en een stel euro’s.’
‘Oké.’
‘…’
‘…’
‘Zeg,’
‘Ja?’
‘is het misschien handig als we elkaar even onze verzekeringspolissen mailen?’
‘Ohja. Goeie.’
‘Dan weet ik waar ik heen moet bellen als je ziek bent. Of dood.’
‘Haha. Bel m’n moeder maar.’
‘En geef me dan ook even je pasje met pincode.’
‘Haha.’
‘Dan maak ik het vanuit Kathmandu allemaal voor je in orde.’
‘Trut.’
‘Wihihi.’
‘…’
‘Zeg,’
‘Ja?’
‘de vorige keer dat ik in Azië was heb ik de hele reis James Blunt gedraaid.’
‘Mijn God, nou dan is het maar goed dat we geen vijf weken gaan.’
‘Nee. Dat is sowieso maar goed. Maar als jij doodgaat kun je dat dan vrijdag doen? Want tot en met donderdag heb ik je echt nog nodig.’
‘Welja.’
‘…’
‘Ik hoop wel dat we nog wat van de Himalaya kunnen zien.’
‘De Himalaya.’
‘De Himalaya en op de achtergrond James Blunt.’
‘De Himalaya. En in een zucht van ijle lucht… James Blunt.’
(klik!)

Het kwam door de rust, dat ik zo onchristelijk vroeg in bed lag en door de stilte werd ik pas dertien uur later weer wakker. Kalm stond ik op, at een banaan en niet veel later jogde ik langs de Waal. Soepel, over de kade en de brug, in de frisse lucht en met de wind in mijn gezicht. Nijmegen lag onveranderd aan de overkant. Even later draaide ik langzaam over de dijk weer terug naar huis, waar het inmiddels warm was.
Ik rekte mijn rug,
ik voelde mijn spieren,
ik voelde de ruimte in mijn aderen
het hete water spoelde de inspanning van mijn lijf.
In de loop van de middag stapte ik in de auto en ging nog eens over de Waalbrug.
Op de A50 sneeuwde het – op de A12 niet.
Ik sloeg af voor koffie en maakte een tussenstop die langer duurde dan ik nodig had.
Op het fietspad liep een man in een berenpak.

‘En?’
‘Wat?’ De Denker kijkt op.
‘Heb je iets gestuurd?’ De Dromer kijkt hem handenwrijvend aan.
‘Nee.’
‘Waarom niet?’
De Denker schudt zijn hoofd. ‘Omdat ik bang ben.’
De Dromer knikt. ‘Voor de regen?’
‘Ja’, zegt de Denker, ‘voor de regen.’
De Dromer knikt nog een keer en kijkt dan op. ‘Voor de regen of voor je eer?’
‘Dat ook.’ De Denker glimlacht bedroefd. ‘Maar vooral voor de regen en nu ben ik sip.’
‘Misschien komt ze wel naar jou toe’, moedigt de Dromer het lot wat aan, ‘en gebeurt er een zonnetje in je hart.’
‘Een zonnetje in mijn hart.’ De Denker glimlacht.

‘Dus nu wil ik ook een baby in een kikkerpak.’
‘Ja?’
‘Ja.’
‘Ja maar dat komt doordat je er deze week twee hebt gezien.’
‘Nee hoor. Dat komt niet doordat ik er deze week twee heb gezien, dat komt door dat witte kikkerpak.’
‘Oh. En weet je ook al van wie? En met wie?’
‘Ja. Maar dat gaat helaas niet.’
‘Ow.’
‘Maar hij krijgt hoe dan ook een kikkerpak.’
‘Een kikkerpak.’
‘Ja. Niet eentje met van de oortjes erop hoor. Gewoon een witte, voor over z’n rompertje, met kikkergroene kikkertjes erop.’
‘Oke. Wat jij wil. Met kikkertjes erop.’
‘Dat had hij namelijk ook.’
‘Dan krijgt de jouwe dat ook.’

Ik struikelde ervan over mijn woorden, al die beginnen en die eindes die de week had voortgebracht. Dus op het moment dat de dame uit een nabijgelegen kroeg even in de deur van de snackbar komt hangen om ‘Hé kutTurk!’ te roepen, waarbij ze haar tieten even in de warmte laat maar haar tijgerlegging buiten laat staan, komt op zondagavond eindelijk de relativering waar ik al een week naar snak. ‘Waar is die andere Turk?!’ roept ze naar de verkeerde Turk die achter de toonbank frietjes staat te bakken.
‘Die is er niet. Bestellingen wegbrengen.’
‘Is-ie er nie? Oké! nou doe ‘m de groeten!’ Ze draait zich om, haar tieten voegen zich weer bij de legging en de deur valt langzaam dicht.
Ik haal een keer extra adem. De man naast mij kijkt me aan en grinnikt.