Bij elk biertje dat we dronken kwamen er twee jaren bij. Weer twee jaar dat we elkaar niet hadden gezien. En bij elk biertje bedacht ik me ook dat ze steeds verder van me weg was verhuisd. Niet om mij hoor, zeker niet om mij. Maar wel verder. Verder van mij. Grappig, bedacht ik me toen ik weer een slok nam. Op de een of andere manier kreeg ik er een baldadig gevoel van, dat steeds verder weg verhuizen.
‘Ben je eigenlijk nog steeds met dezelfde?’
Dat was ze.
Bagger, dacht ik stiekem.
‘Bier?’
‘Ja.’
Het was mooier geweest als we elkaar op het station hadden wedergezien, eerlijk is eerlijk. Maar zo moet je niet denken, want na zes, acht vierentwintig jaar was dit ook heel bijzonder.
Vierentwintig jaar. Of misschien waren het er twaalf, of een helft van dat. Ach, het kwam allemaal zo onverwacht, dat toen ze eenmaal weer tegenover me stond, alle jaren verdwenen waren.