‘Dat merken ze daarna wel.’ Hij zucht, slaat met twee handen op zijn bovenbenen en staat op. ‘Nadat ze het eerst hebben uitgemaakt.’ Hij loopt door de deur naar de gang.
In de woonkamer blijft het stil. ‘Doe jij dat zo?’ roept ze.
‘Ja, want anders kiezen ze niet voor mij.’ Hij pakt zijn jas, en kijkt om zich heen. Zijn sjaal is op de grond gevallen. Hij bukt. ‘Dan vragen ze alleen of ík voor háár zou gaan en blijven ze vervolgens bij die vent. Dat is niet kiezen, dat is opties genereren.’ Hij komt overeind. ‘Brrr.’
‘Dat jij dat durft’, komt er uit de woonkamer. ‘Stoer.’
‘Tuurlijk durf ik dat. En jij durft dat ook, moet je gewoon eens doen. Dag pop!’ Hij kijkt nog even om het hoekje, stuurt met zijn hand een kus door de lucht en dan valt de deur dicht. Zijn voetstappen verdwijnen naar zijn lege huis.
Ze staart door het raam. ‘Ik zeg altijd ja’, mompelt ze in de kamer.
En niemand neemt haar dat kwalijk.