Een paar weken geleden sprak ik met een vrouw die zei dat ze in haar vrije tijd het liefst spelletjes speelde. Maar ze kon niet tegen haar verlies, vertelde ze er meteen achteraan. ‘Welk spelletje dan?’, vroeg ik, nieuwsgierig geworden.
‘Oh dat maakt niet uit’, glimlachte ze. ‘Zolang het maar een spelletje is. En zo lang ik maar win.’
Ik keek haar onderzoekend aan. Door mijn hoofd ging een lijstje van Pesten, Backgammon, Supermario, Weerwolven en Triviant. ‘Nou vooruit’, vervolgde ze. ‘Het liefst speel ik Mens erger je niet.’
Mens erger je niet? schreeuwden mijn gedachten het uit, Mens erger je niet?! Maar ik hield wijselijk mijn mond. De stilte stelde mijn vraag van het waarom.
Ze grinnikte en draaide wat op haar flip-flops heen en weer. Toen keek ze me aan. ‘Bij zes kun je altijd opnieuw achter iemand aan.’