Hij stond tegen het aanrecht geleund. En keek hoe zijn vriendin een bord voor hem volschepte. Doorgekookte aardappels, snotterige groente en een worst met jus. Het kwam onder een magnetrondeksel vandaan. Meneertje zelf stond er bij te kijken alsof het de normaalse zaak van de wereld was. Vriendin vond het ook doodgewoon dat ze het prakje voor vriendlief in de magnetron zou zetten. Want dat kon hij zelf niet.
“En jij gaat vanavond aan de komkommer?”, vroeg hij mij met een licht ironische ondertoon.
De courgette laag braaf gesneden en gepeperd op de snijplank te wachten tot hij de pan in kon.
Ik vroeg me af wat ik zou zeggen voordat de rotopmerking uit mijn mond zou ontsnappen. Maar ik hield me in, en uit medelijden leerde ik hem wat het verschil tussen een courgette en een komkommer was. Ik vertelde hem over het grote wonder van de pijnboompit en dat basilicum gewoon buiten op het terras staat.
Hij vond het fantastisch.
Vriendin zei niets.
En of dat was omdat ze dit alles zelf ook niet wist, of ze zich schaamde voor haar onwetende vriend, dat weet ik niet.
Misschien realiseerde ze zich wel dat er meer is onder de horizon dan worst, jus en af en toe eens de oriëntaalse afhaalbami. En dat je in het jaar 2007 meer verwachten mag van jezelf en je lieve naïeve vriend.