‘Je weet het niet.’ De lovedoctor haalt haar schouders op. ‘Je weet het niet, Riekster.’
‘Weet ik.’ Alsof ik dat nog niet wist. Dat is precies het probleem. Ik leg een diepe zucht op tafel. Op de stapel die er al lag.
‘Waarom noem jij me trouwens Riekster? Jij noemt me nooit Riekster. Noem me liever bij mijn naam.’
‘Riekster? Ik noem je geen Riekster. Ik heb jou nog nooit Riekster genoemd.’
‘Jawel. Net nog.’
‘Nee hoor.’
‘J’wel.’
We zuchten.
Twee diepe zuchten worden toegevoegd aan de stapel op tafel.
Ik krijg een knipoog. Met haar mooie blauwe ogen kijkt ze poppig uit boven haar glas.
Ik glimlach.
‘Het komt goed.’
‘Goed.’
We lachen. Het is weer feest.
In al die jaren,
van grote keuzes, kleine stappen
en iets niet weten,
is het nooit anders geweest.