Autonomie

Het wordt donker op kerstavond en een gevoel van weemoed overvalt me. Niet omdat ik eenzaam ben – de Lovedoctor heeft net ge-sms’t dat ze al ruimschoots onderweg is. Ook komt het niet doordat ik een speciale relatie heb met kerst. Dat weet ik zeker, want kerst, kerst, ik kan al jaren niet goed uit de voeten met kerst. Ik vind het gezellig en verplicht en onbelangrijk tegelijkertijd. Toch puilt mijn koelkast uit met garnalensalade, olijven, boerenkool, Prosecco, artisjokken en ei en ligt in de inbouwkast een stapel hartenkoeken bovenop de cashewnoten, toastjes met verschillende kruiden en een gisteren alsnog aangeschafte fles walnootolie die bij nader inzien toch onmisbaar voor de salade bleek. Walnootolie dus, of stressopwekkende portobello’s en zut waar geen vriendschap of familieband beter of slechter van wordt, hoe lekker het allemaal ook is klaargemaakt.
Maar als ik de koelkast met niet al teveel geweld opendoe blijft ook bij mij dat schimmelkaasje nog net op de pot pittige paprika’s liggen.
Kerst.
Er zijn mensen die in de volle overtuiging verkeren dat je met kerst niemand mag sms’en of bellen. Een gedachtegang waar ik anno 2011 slecht tegen kan, want in mijn leven ga je bij een etentje sowieso niet zitten bellen. Maar als je niet eet en niet toevallig met iemand in een goed gesprek bent, wat is het punt dan. Het zijn de regels van de gewone dagen, maar tijdens kerst zijn we overgeleverd aan dezelfde regels die plots op een andere manier worden gehandhaafd.
Diner.
En terwijl we niet bellen of sms’en is het diner een wachten tot in menig familie de vrouwen ruzie maken en de mannen in stilte naar hun bord staren.
Als je pech hebt. Met kerst.

Geef een reactie

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *