Ik heb het boek in de haast gekocht, omdat ik iets moest hebben voor in de trein en het feit dat het moest, maakte de aankoop stressvol. Een boek dus, voor in de trein die mij naar Berlijn zou brengen, een ritje van zes uur met weinig inspirerend uitzicht, langs Almelo en Hannover enzo.
Daar wil ik trouwens wel iets over zeggen, want ligt het aan mij of is het altijd grauw in Almelo en Hannover enzo? Maargoed.
Normaal gesproken breek ik in die zes uur treinen mijn nek over het nadenken over oude liefdes een oude liefde, waardoor ik de afgelopen jaren nogal eens verzwolgen in gemis en heimwee op de plaats van bestemming aankwam. Dit keer besloot ik het anders te doen en was ik vastberaden om me die zes troosteloze uren –en vijf daaropvolgende Berlijnbriljante dagen- bezig te houden met Berlijn zélf en het boek dat mij van de loze hoofdbrekende uren af moest leiden.
Een boek dus.
Nu koop ik veel boeken hoor, u moet niet denken dat ik nooit wat lees. Meestal weet ik precies wat ik wil hebben en dan koop ik het, of leen ik het, of soms krijg ik het gewoon voor mijn neus geschoven door iemand die weet wat ik mooi vind. Maar als ik Op Reis ga, dan wordt het ineens anders. Dan moet het ineens een bewezen prachtig boek zijn, dat niet te zwaar is, maar –heel belangrijk – wel dik genoeg om me de reizende tijd te vermaken. Het zou namelijk niet voor het eerst zijn dat ik mezelf op reis zit te kwellen met een activiteit als ‘vooruitvervelen’, uit angst dat als ik ‘nu’ ga lezen, dat ik dan het boek te snel uit heb waardoor ik me uiteindelijk én kapot verveelt heb én in een depressie ben beland én ook nog eens bij thuiskomst het boek maar half heb gelezen.
Met deze missie –boek, prachtig en dik genoeg- toog ik op koopzondag naar de boekenwinkel, waar plan A Bonita Avenu van Buwalda en plan B Alleen in Berlijn van Fallada al snel in de prullenbak belandden omdat ze met hun ik-weet-niet-hoeveel-honderden-bladzijden veel, véél, niet te tillen dik waren (zijn).
Plan C was met mijn handen in mijn zakken voor de boekenkasten staan kijken en iets anders kiezen.
Bagger. Stress.
Terwijl ik me stond te bedenken dat ik het niet wist, viel mijn oog op Norwegian Wood van Haruki Murakami, het groen-paarse boek dat ik zo geweldig vond dat ik het ongeveer een half jaar lang op alle verjaardagen cadeau deed. Ahaa. Murakami, die moest het worden. Verrast door deze snelle doch onverwacht voor de hand liggende uitkomst pakte ik snel de hele rits titels, koos het verhaal dat het meest over liefde en heimwee ging en rekende het dubieus Christelijke bedrag van 17,40 af. Zo. Binnen.
Nu zit ik in de trein, en zie ik wat ik heb gekocht.
Dit is het laatste boek dat mijn oude liefde me ooit nog leende en ik ongelezen in een boze bui aan haar zus heb teruggegeven.
Dus alsnog.
Ik vroeg aan de vriend van Jut waar Riekster was en wanneer ze weer thuis kwam. Ze was ergens anders dan normaal, dat stond me wel bij, maar waar ook al weer? Ik was er niet helemaal bij toen ze het me vertelde. “Lees haar blog dan weet je alles”, was zijn advies. Een gouden advies! Want nu weet ik niet alleen dat we niet meer kunnen bellen voor ik zelf op reis ga, maar ook dat het goed met haar gaat. Nu kan ik dus zonder zorgen in het vliegtuig stappen. Dank je wel blog!