Het leek me fijn om een film te huren waarbij ik af toe diep zou kunnen zuchten en waarbij ik zou verdrinken in slokjes wijn en kopjes thee onder een slaapzak. Een film waaraan je om half acht begon en waarmee je om half tien klaar was. Gewoon, gewoon. Kastje kijken, kaarsje uit en naar bed.
Dus fietste ik vanuit mijn werk in mijn dikke jas en wollen sjaal naar de Cinematheek. Toen ik binnenkwam stonk het er een beetje. Maar dat was niet erg, ik hoefde de film niet daar te kijken, tenslotte. Ik koos twee films: een met een leuke vrouw volgens de recensie (stoer wijf, beste nieuwkomer) en een met twee leuke vrouwen volgens het plaatje op de voorkant en de tekst op de achterkant ( twee krullende knapperds die een verboden relatie met elkaar probeerden te beginnen). Ik rekende af, snelde naar huis en trok thuis meteen een grijze capuchontrui aan. De capuchon ging op en uiteraard stopte ik de twee krullende knappe vrouwen die straks een verboden relatie met elkaar zouden proberen te beginnen in de dvd-speler. ‘Laat maar komen.’ Ik trok mijn benen een beetje op, blies in de thee en kroop een beetje in de bank weg. ‘Heerlijk’ mompelde ik er in mezelf nog wat achteraan.
Play.
Ik zag schepen, zand, zee en wind, en mannen die met papieren rollen vanaf het vaste land de post kwamen brengen. (Dus?) Een hoop gesjor van goederen naar het bovenste gedeelte van het eiland, touwen die knapten en waarvoor het dorp in opstand kwam (dus?) én ik zag vrouwen in lange jurken met onderrokken die wapperden in de wind. (Dus?) Ze spraken Italiaans en een paar vrouwen werden door een paar mannen mishandeld. (?) (Opgetrokken wenkbrauw.)
Uiteindelijk ging er een van de twee dood.
Die verboden relatie hebben ze uitermate goed verborgen weten te houden.
Wat best knap is. Aangezien het een film was.