Strakke lijnen regen trekken strepen door de lucht. Het doek valt, de dag kruipt triest de avond in. Een auto komt. Ronkt, toetert een keer en wacht. Op mij.
Licht uit.
Een paar stappen naar de deur. Trapje af, stukje stoep naar de straat. Vier meter blijft over.
Een druppel in mijn gezicht, een traan, maar niemand die het ziet.
Ik stap in.
Ze kijkt naar me, knijpt een oogje dicht.
En we gaan.