RIEKSTER

‘Hier links.’
‘Oké.’
‘Je mag niet over het verdrijvingsvlak rijden.’
‘Nee. En je mag ook geen bommen gooien op Irak.’
‘Da’s waar.’
…
‘Groen.’
‘Yep.’
‘Heb je weleens een bon gehad?’
‘Nee. Nooit.’
‘Nooit een bon. En ben je weleens vreemdgegaan?’
‘Nou zeg, wat is dat nou weer voor vraag?’
‘Nou? zeg eens?’
‘Ik weet niet, wat is vreemdgaan..?’
‘Dat is niet de vraag.’
‘Nee. Dat is niet de vraag.’

Je zou zeggen dat alles wat al een keer geschreven is, makkelijk herhaalt. Maar het effect van sommige zinnen online, is net even anders op papier. Daarom moeten mijn online woorden maar eens zwart op wit worden uitgebracht.
Dat werkt anders. Zowel om te lezen, als voor het idee. Alsof het dan pas echt wordt, alsof de teksten dan pas echt ergens staan.
Door een kleine verzameling bestaande Rieksterteksten op een andere manier en in een andere volgorde neer te zetten, zet ik een stap vooruit. Een stap vooruit, of beter misschien: een uitstap. Op papier.
Een mooi reisje is dat.
Met een vormgever en een titel op de kaft en een nawoord op de rug.
Natuurlijk blijf ik ook hier.
Want waar ik ook heenga,
ach, ik kom altijd terug.

Bestellen? Reageer op dit bericht of stuur een mailtje naar info@riekster.nl
1 Exemplaar kost 9,50.
Hebben is hebben!

Vanmorgen was het vroeg en ik zat met mijn liefste collega en een kop koffie op mijn werk om zo’n vijfentwintig landenvlaggen te printen. Vijfentwintig vlaggen, van vijfentwintig landen. De landenvlaggen moesten voorop de goede mapjes en in die mapjes zaten plannen, doelen en vragen van kinderen die een moeder willen, moeders die een microkrediet vragen, scholen een speeltuin en docenten die staan te springen om een nieuwe überhaupt een manier om met meervoudig gehandicapte kinderen om te gaan. Er was ook het milieu, er was erkenning én in een vlagloos mapje zat de vraag of we er allemaal wel goed genoeg over nadenken, al die mapjes. Misschien was dat wel de beste vraag.
Mijn taak vandaag was om zoveel mogelijk mensen te verzamelen die met die plannen in die mapjes aan de slag gaan.
En weet u, liefste lezer, dat kan dus.
Dat kan, met mensen die jonger zijn dan ik, met mensen die véél jonger zijn dan ik, en met mensen die even oud zijn als ik, of stukken ouder maar met meer ervaring en even gedreven. Het enige wat ik hoefde te doen is ze een duwtje in de rug en een tikkeltje vertrouwen geven. Ik was ervan onder de indruk, al die motivatie. De Tibetaanse school gaat het druk krijgen deze zomer.

De dag zoefde. En toen ik aan het einde ervan in de zon terug naar huis reed, moest ik even aan mezelf denken. Ik, toen ik op mijn achttiende ging studeren. Ik wilde iets doen dat ertoe zou doen, en ik ging op twee benen staan: op eentje leerde ik de wereld analyseren en op de andere leerde ik schrijven.
En op een onzichtbaar been leerde ik geloven dat alles kan. Alles. Kan.

Ik weet na afloop van de onverwachte borrel nog steeds niet of hij nou echt terug moest naar de TBS-kliniek, of niet. Maar ik weet wel wat ik allemaal tegen hem heb gezegd, en dat was waar en dat wist ik zeker. Toen ik thuis kwam las ik er wat oude e-mails op na. En ja, het klopte, hoewel ik dat al wist.

‘Dus je gaat ervoor?’
‘Nee.’
‘Je bedoelt dat je het eng vindt?’
‘Nee hoor.’
‘Eng als de dood, bedoel je.’
Hij kijkt schuw op, hij durft het amper te denken. Laat staan dat hij het durft te zeggen. Eng. Eng als de dood.
‘Maar als het mis gaat dan herpak je je toch gewoon, zo ken ik je.’
‘Zo ken je me?’ Hij glimlacht. Bijna onzichtbaar schudt hij zijn hoofd.

Dan laat hij een oorverdovende stilte vallen.